Łatwy zwrot towaru Kupuj i sprawdź spokojnie w domu. W ciągu 14 dni możesz odstąpić od umowy bez podania przyczyny. Pokaż szczegóły 14 dni na odstąpienie od umowy Najważniejsza jest Twoja satysfakcja z zakupów. Zamówione u nas produkty możesz zwrócić w ciągu 14 dni bez podania przyczyny. Bez stresu i obawDzięki integracji naszego sklepu z tanimi zwrotami Poczty Polskiej kupujesz bez stresu i obaw, że zwrot zakupionego towaru będzie kreator zwrotówWszystkie zwroty w naszym sklepie obsługiwane są przez prosty kreator zwrotów, który daje możliwość odesłania do nas paczki końca świata. Wizja kary wiszącej nad ludźmi, jeśli się nie nawrócą. Wizje dotyczące przyszłości Polski, której proroczej mocy już doświadczyliśmy w naszej historii. Wizja piekła, gdzie będą cierpieć grzesznicy. I wreszcie wizja niezgłębionego bogactwa miłosierdzia Bożego będącego dla nas jedynym ratunkiem! Katolicki dziennikarz śledczy ujawnia i w sposób przystępny przedstawia naszym czytelnikom wizje św. Siostry Faustyny oraz związane z nimi objawienia. Wobec obecnych światowych wydarzeń nie można przejść obok nich obojętnie... Zapytaj o produkt Jeżeli powyższy opis jest dla Ciebie niewystarczający, prześlij nam swoje pytanie odnośnie tego produktu. Postaramy się odpowiedzieć tak szybko jak tylko będzie to możliwe. Dane są przetwarzane zgodnie z polityką prywatności. Przesyłając je, akceptujesz jej postanowienia. Pola oznaczone gwiazdką są wymagane
Pierwszy obraz Miłosierdzia Bożego według wizji, jaką otrzymała Siostra Faustyna, powstał pod jej okiem w pra cowni Eugeniusza Kazimirowskiego w Wilnie w 1934 roku. W czasie II wojny światowej powstały kolejne wizerunki, a wśród nich obraz pędzla Adolfa Hyły, malowany przy udziale krakowskiego spowiednika Siostry Faustyny o.
Siostra Faustyna była posądzana o histerie i fantazjowanie. Przez długi czas nikt nie wierzył, że tę prostą i niewykształconą dziewczynę Jezus wybrał na apostołkę Bożego Miłosierdzia. Jej niezwykłą biografię spisała Ewa K. Czaczkowska."Siostra Faustyna. Biografia świętej" to niezwykła pozycja czytelnicza, napisana z pasją. Ewa K. Czaczkowska przedstawia nieznane fakty z życia tej zakonnicy. Ujawnia także tajemnice szerzenia się kultu Miłosierdzia Bożego. Książka podzielona jest na dwie części. Pierwsza opisuje kolejne okresy Jej życia - od chwili narodzin, poprzez wstąpienie do zakonu, wizje, aż do śmierci. Ta część składa się z rozdziałów zatytułowanych nazwami miast lub miejscowości, których będą dotyczyć oraz opatrzonych cytatami. Druga część dotyczy realizacji misji siostry Faustyny po Jej śmierci. A także jej procesu beatyfikacyjnego i Faustyna, a właściwie Helena Kowalska urodziła się 25 kwietnia 1905 roku w Głogowcu. W 1922 roku postanowiła wstąpić do klasztoru, jednak rodzice się nie zgodzili. Udało jej się to dopiero 3 lata później. Została przyjęta do Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Warszawie (ul. Żytnia). Od tamtej pory podróżowała z miejsca na miejsce - do Aleksandrowa, Łodzi, Krakowa, Skolimowa, Częstochowy, a nawet okres w Jej życiu rozpoczął się 22 lutego 1931 roku. Wtedy to w celi, w której mieszkała (w zakonie w Płocku), objawił się Jej Jezus i nakazał namalowanie obrazu znanego dziś na całym świecie. Jak wspominała to w swoim "Dzienniczku": Jedna ręka wzniesiona do błogosławieństwa, a druga dotykała szaty na piersiach. Z uchylenia szaty na piersiach wychodziły dwa wielkie promienie, jeden czerwony, a drugi blady. (…) Po chwili powiedział mi Jezus: „Wymaluj obraz według rysunku, który widzisz, z podpisem: Jezu, ufam Tobie. Pragnę, aby ten obraz czczono najpierw w kaplicy waszej i na całym realizacja tej misji nie była łatwa. Jej spowiednik oraz przełożone mieli obawy i podchodzili do do sprawy sceptycznie. Wszystko przez nieufność do objawień prywatnych. Skąd taka postawa? Jak wyjaśnia ksiądz Jan Machniak, wszystko, co działa na nasze zmysły, podlega też działalności złego ducha, który może zwodzić człowieka. Dlatego święty Jan od Krzyża mówił, aby odrzucić wszystkie objawienia, nawet te, które przybliżają nas do Boga, aby nie popaść w pułapkę, jaką może zastawić na człowieka zły duch. Takim przykładem mogą być rzekome objawienia w Garabandal w Hiszpanii, które miały odciągnąć wiernych od objawień w obraz powstał dopiero 3 lata później, w czerwcu 1934 roku, po usilnych staraniach siostry Faustyny. Pierwsze publiczne wystawienie Obrazu Jezusa Miłosiernego nastąpiło 26 kwietnia 1935 roku w Ostrej Bramie w Wilnie. Mimo to musiało minąć 50 lat, by objawienia prywatne siostry Faustyny zostały uznane przez Kościół. Co ciekawe, siostra Faustyna miała także inne wizje, niektóre z nich Ją przerażały, np. piekło. Wszystko to miało na celu przygotowanie ludzi na ostateczne przyjście Boga. Zapowiadała także kilku osobom wybuch II wojny światowej, który nastąpił rok po jej napisana lekkim językiem. Wyraźnie widać fascynację autorki św. Faustyną. Dzięki temu biografia nie zawiera suchych fakty, lecz stanowi opowieść popartą wypowiedziami ludzi z otoczenia siostry Faustyny, autorytetów naukowych z dziedziny teologii czy dogmatyki. Dużym walorem tej lektury są różnorodne fotografie związane z siostrą Faustyną, mapy miejsc, w których przebywała oraz ośrodków i sanktuariów Miłosierdzia Bożego w Polsce i zagranicą. Warto wspomnieć o zamieszczonym na końcu książki kalendarium świętej siostry Faustyny oraz indeksie osób, dzięki któremu łatwiej odnaleźć interesujące fakty z Jej życia. Książkę polecam miłośnikom biografii oraz osobom chcącym zgłębić swoją wiedzę na temat jednej z najsłynniejszych polskich K. Czaczkowka jest dziennikarką i historykiem. Założyła portal Na swoim koncie ma także książki "Kardynał Wyszyński", "Ksiądz Jerzy Popiełuszko" oraz "Kościół XX wieku".Polecane ofertyMateriały promocyjne partnera
Opisz postać siostry Faustyny Kowalskiej,w jakiej książce zapisała wizje Bożego Miłosierdzia i jaką modlitwe o… Natychmiastowa odpowiedź na Twoje pytanie. Mający swe korzenie w Polsce Kult Miłosierdzia Bożego jest jedną z najistotniejszych i najbardziej rozpowszechnionych form pobożności katolickiej na przełomie XX i XXI w. Uniwersalny charakter tego kultu nie ulega wątpliwości. Czy to w Ameryce Łacińskiej, czy w Japonii, w Australii, czy też w Polsce, o godz. – czyli w godzinie Miłosierdzia Bożego – wierni odmawiają koronkę, pozostawioną przez s. Faustynę Kowalską, polską siostrę zakonną należącą do Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia. W kościołach całego świata można też znaleźć charakterystyczne wizerunki Jezusa Miłosiernego. Postać św. Faustyny Helena Kowalska, bo takie imię nosiła siostra Maria Faustyna przed wstąpieniem do swego zgromadzenia zakonnego, urodziła się w 1905 r. w Głogowcu, miejscowości położonej w środkowej Polsce, dziś w województwie łódzkim, niedaleko Łęczycy. Skończyła tylko trzy klasy szkoły podstawowej, a od 16. roku życia pracowała jako pomoc domowa, najpierw w Aleksandrowie Łódzkim, w Łodzi, a następnie w Warszawie. Ze względu na ubóstwo jej kandydatura była odrzucana przez kilka kolejnych zgromadzeń, do których się zgłosiła w przekonaniu, że ma powołanie zakonne. W końcu Helenę przyjęło Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia, pod warunkiem wpłaty posagu, na który dziewczyna pracowała przez rok. W 1925 r. wstąpiła do zakonu i rozpoczęła postulat, a w rok później przyjęła obłuczyny oraz imię zakonne Maria Faustyna. Pierwsze śluby złożyła w Łagiewnikach w 1928 r., a w 1933 r. śluby wieczyste. Mieszkała kolejno w Wilnie, w Warszawie w domu na ul. Żytniej, a następnie na ul. Hetmańskiej, w Płocku, znowu w Wilnie, w Walendowie, Derdach i ponownie w Krakowie, gdzie zmarła w 1938 r. W zgromadzeniu pełniła różne posługi, najczęściej polegające na ciężkiej pracy fizycznej. Pracowała m. in. jako furtianka, ogrodniczka, a także sprzedawczyni w prowadzonej przez zgromadzenie piekarni. Pierwsze objawienia s. Faustyny miały miejsce w Płocku w lutym 1931 r. Siostrze ukazywał się osobiście Jezus. W trakcie objawień polecił on zakonnicy zlecenie namalowania obrazu przedstawiającego Jezusa Miłosiernego z zapisanym aktem strzelistym - „Jezu, ufam Tobie!”. Wizerunek ten stanie się jednym z podstawowych elementów nabożeństwa do Miłosierdzia Bożego. Jednocześnie s. Faustyna w czasie objawień otrzymała polecenie doprowadzenia do ustanowienia święta Miłosierdzia Bożego, mającego przypadać w pierwszą niedzielę po Wielkanocy. Od 1933 r. siostra znalazła się pod duchową opieką osobistego spowiednika – ks. Michała Sopoćki, dziś błogosławionego Kościoła katolickiego. Z kolei zalecony w wizjach mistycznych pierwszy obraz Jezusa Miłosiernego powstał w 1934 r. Wizerunek został namalowany w Wilnie przez Eugeniusza Kazimirowskiego, według bezpośrednich wskazówek mistyczki. Dziś obraz ten znajduje się w kościele Miłosierdzia Bożego w Wilnie i stanowi jedną z dwu najbardziej popularnych form tego obrazu. Drugą, bardziej znaną wersją obrazu „Jezu ufam Tobie!” jest ten powstały już po śmierci s. Faustyny w 1943 r. w Krakowie, namalowany z inspiracji ks. Sopoćki przez Adolfa Hyła. Obraz przedstawia postać Jezusa, spoglądającego na widza, ubranego w białą szatę. Pan Jezus unosi na nim prawą rękę w geście błogosławieństwa, lewą zaś – ręką wskazuje na swoje serce. Z Serca Jezusowego biegną dwa promienie: jasny – symbolizujący wodę, oraz czerwony – oznaczający krew, które wytrysnęły z przebitego boku ukrzyżowanego Jezusa. W roku 1935 siostra Faustyna otrzymała od Jezusa, w trakcie swych mistycznych wizji, kolejne polecenie stworzenia zgromadzenia zakonnego, dedykowanego kultowi Miłosierdzia Bożego, a także usłyszała specjalną modlitwę – koronkę Miłosierdzia Bożego. Koronka stała się kolejną podstawową formą pobożności związanej z tym kultem. Niestety, wkrótce potem s. Kowalska zachorowała na gruźlicę. W 1937 r. została uzdrowiona, lecz w kolejnym roku jej stan zdrowia ponownie się pogorszył. Gdy zmarła w październiku 1938 r., pochowano ją w krakowskich Łagiewnikach. Siostra Faustyna była uznawana za stygmatyczkę, choć jej stygmaty były tzw. stygmatami ukrytymi. Zakonnica nie miała widocznych na ciele ran, ale odczuwała fizyczny ból w miejscach ran ukrzyżowanego Jezusa – w dłoniach, stopach, boku, a także na głowie, w miejscu korony cierniowej. S. Kowalska odczuwała intensywny ból w czasie mszy świętej w piątki. Wrażenie to powracało, gdy zakonnica spotykała osoby w stanie grzechu ciężkiego albo zamierzające taki grzech popełnić. Po raz pierwszy te stygmaty ukryte pojawiły się w 1928 r., a potem wróciły po kilkuletniej przerwie w 1936 r. i pozostały aż do śmierci. Polska mistyczka zostawiła też po sobie jeden z najważniejszych tekstów dwudziestowiecznej mistyki katolickiej – „Dzienniczek”. Pisany był on w Wilnie, a następnie w Krakowie, począwszy od lipca 1934 r. do czerwca 1938 r. na wyraźne polecenie Jezusa. Mistyczka sporządzała notatki w związku z wydanym jej nakazem spowiedników: przede wszystkim – ks. Michała Sopoćki, a także za pozwoleniem przełożonych Zgromadzenia. Dzieło składało się w sumie z sześciu zeszytów i zawiera opis życia wewnętrznego autorki. Znajdujemy w nim także opis życia klasztornego s. Faustyny, jej cierpień fizycznych i duchowych, natomiast główny nacisk kładziony jest w nim na życie wewnętrzne przyszłej świętej. Zawiera opis doznawanych przez nią mistycznych wizji Chrystusa, w których wskazuje on na Miłosierdzie Boże, jako na jedyny ratunek dla świata. „Dzienniczek” s. Faustyny jest jednym z najczęściej przekładanych dzieł polskiej literatury. Ma ponad 30 oficjalnych tłumaczeń na języki obce, a powstają nowe, używane w częściach globu odległych od Polski, takich jak tagalo, czy suahili. Kilka słów należy poświęcić wspomnianemu już spowiednikowi s. Faustyny i najważniejszemu obok niej głosicielowi kultu Miłosierdzia Bożego. Ks. Michał Sopoćko był księdzem archidiecezji wileńskiej i profesorem teologii pastoralnej na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie, a po zakończeniu II wojny światowej wykładowcą Wyższego Seminarium Duchownego w Białymstoku, a więc w tej części archidiecezji wileńskiej, która znalazła się w granicach powojennej Polski. W czasie wojny w latach 1942-1944 ks. Sopoćko był zagrożony aresztowaniem przez Niemców – w związku z tym, że był zaangażowany w pomoc ukrywającym się Żydom. Musiał więc w tym okresie sam ukrywać się poza miastem pod fałszywym nazwiskiem. Zasługi tego kapłana dla kultu Miłosierdzia Bożego są poważne. Zgodnie z zaleceniami otrzymanymi przez s. Faustynę założył on w 1942 r. w Wilnie nowe zgromadzenie Sióstr Jezusa Miłosiernego. Po zakończeniu działań wojennych przeniosły się one w granice powojennej Polski, a w 1955 r. zgromadzenie otrzymało zezwolenie na funkcjonowanie na prawie diecezjalnym w administraturze apostolskiej w Gorzowie. Dzieje kultu Miłosierdzia Bożego Kult zapoczątkowany wizjami s. Faustyny Kowalskiej, a następnie propagowany przez ks. Sopoćkę szerzył się początkowo z wieloma problemami. Ważnym impulsem do rozprzestrzeniania się tej formy pobożności stała się II wojna światowa. W trakcie okupacji niemieckiej mieszkańcy Wilna rozpowszechnili w całym kraju kult Miłosierdzia Bożego, doskonale pasujący do tragicznych warunków wojny i okupacji, gdy mógł stanowić dla wielu cierpiących źródło duchowej nadziei. Obrazki Jezusa Miłosiernego towarzyszyły polskim zesłańcom w związku Sowieckim, a także więźniom i ofiarom obozów koncentracyjnych. Żołnierze armii gen. Władysława Andersa, w większości złożonej z uratowanych z sowieckiego zesłania, przenieśli to nabożeństwo na cały świat, bowiem armia ta trafiła najpierw na Bliski Wschód, potem do Włoch i Wielkiej Brytanii. Kult dotarł też w tym okresie do USA wraz z pallotynem - ks. Józefem Jarzębowskim. Na ziemiach polskich kult promieniował głównie z Łagiewnik, gdzie znalazły się wspomniany już obraz pędzla Hyły oraz miejsce pochówku zmarłej w 1938 r. mistyczki. Kult Miłosierdzia Bożego nie od razu spotkał się z akceptacją Kościoła oficjalnego. W 1946 r. wprawdzie prymas Polski kard. August Hlond wraz z episkopatem Polski poprosił Stolicę Apostolską o ustanowienie na ziemiach polskich uroczystości Miłosierdzia Bożego w tzw. niedzielę przewodnią, jednak petycja ta nie znalazła zrozumienia w Rzymie. Nie zyskały też kanonicznego potwierdzenia wizje opisane w „Dzienniczku”. Teolodzy nie starali się początkowo pogłębić znajomości tej formy pobożności, a władze kościelne obawiały się niekontrolowanego rozwoju kultu inspirowanego wizjami s. Faustyny. Krytycznie do form kultu Miłosierdzia Bożego odnieśli się metropolita wileński, rezydujący w Białymstoku abp. Romuald Jałbrzykowski oraz biskup przemyski – Franciszek Barda. Kulminacją kryzysu było wydanie w 1958 r. przez Święte Oficjum zakazu kultu Miłosierdzia Bożego w formach zaproponowanych przez s. Kowalską. Wpłynęły na to przekłamania w tłumaczeniach z polskiego ocenianych przez Święte Oficjum. Inną przyczyną były realne nieprawidłowości w rozwoju kultu spowodowane brakiem dostatecznej refleksji teologicznej nad tą formą pobożności. Błędnie interpretowano kolory promieni wychodzących z serca Jezusa – jako nawiązanie do biało-czerwonej polskiej flagi. W tym samym 1958 r. po raz pierwszy w tej kwestii zabrał głos nowo mianowany biskup pomocniczy archidiecezji krakowskiej Karol Wojtyła. W opinii przygotowywanej na potrzeby Świętego Oficjum pozytywnie wypowiedział się on o nowym kulcie. Opinia watykańskiej dykasterii zakazywała wprowadzenia święta Miłosierdzia Bożego, a także zakazywała rozpowszechniania obrazków Jezusa Miłosiernego i pism s. Kowalskiej. Kult wizerunku Jezusa Miłosiernego uzależniała od zgody miejscowego biskupa. Ostrzegała też orędownika kultu ks. Sopoćkę przed dalszym propagowaniem kultu. Jednak pomimo zakazu rozpowszechniania wydanego przez Stolicę Apostolską, kult przetrwał. Był on – za zgodą abp. Eugeniusza Baziaka – kontynuowany w Łagiewnikach. Arcybiskup Karol Wojtyła, który na początku lat 60. XX w. stanął na czele metropolii krakowskiej, w 1965 r. zainicjował proces beatyfikacyjny s. Faustyny Kowalskiej. W 1968 r. trafił on do watykańskiej Kongregacji Spraw Beatyfikacyjnych. Wówczas ponownie rozpoczęło się badanie pism polskiej zakonnicy. Zajął się tym m. in. jako cenzor – ks. prof. Ignacy Różycki, krakowski teolog, który choć początkowo niechętny kultowi, stał się wkrótce jednym z najgorliwszych propagatorów nowej formy pobożności. Wielkie zasługi położyli na polu pogłębienia uzasadnienia teologicznego kultu Miłosierdzia Bożego także księża pallotyni. Na podstawie poszerzonych opinii cenzorów, w 1977 r. kard. Wojtyła napisał do Kongregacji Nauki Wiary w celu wyjaśnienia wątpliwości wokół nabożeństwa. Pragnął wykazać, że pisma s. Faustyny nie zawierały treści sprzecznych z doktryną katolicką i moralnością. W kwietniu 1978 r. Kongregacja Nauki Wiary przychyliła się do jego argumentacji i odwołała dekret Świętego Oficjum z 1958 r. Już w październiku tego samego roku zdeklarowany obrońca kultu Miłosierdzia Bożego – kard. Wojtyła – został papieżem, jako Jan Paweł II. Od tego momentu władze kościelne w pełni zaangażowały się w propagowanie nowego kultu. Papież uznał wręcz szerzenie kultu Miłosierdzia Bożego za swoje szczególne zadanie. W 1981 r. Jan Paweł II opublikował encyklikę poświęconą Bożemu Miłosierdziu – Dives in misericordia. Papież ten uważnie obserwował proces beatyfikacyjny s. Faustyny, a ostatecznie w 1993 r. w niedzielę przewodnią, ogłosił s. Kowalską błogosławioną Kościoła katolickiego. Stało się to impulsem decydującym o gwałtownym rozwoju kultu Miłosierdzia Bożego. Jak podaje Ewa Czaczkowska np. w latach 1993-2000 liczba pielgrzymów do Łagiewnik wzrosła sześciokrotnie. W 1995 r. Kościół w Polsce uzyskał zezwolenie na obchodzenie święta Miłosierdzia Bożego w niedzielę przewodnią. Wreszcie, w 2000 r. Jan Paweł II – ponownie w pierwszą niedzielę po Wielkiejnocy – kanonizował św. Faustynę Kowalską. Jednocześnie ogłosił dla całego Kościoła powszechnego ustanowienie w niedzielę przewodnią święta Miłosierdzia Bożego. Jan Paweł II zaangażował się także osobiście w budowę sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Łagiewnikach – w miejscu gdzie spoczywały relikwie św. Faustyny, a także gdzie znajdował się słynący łaskami i otoczony kultem obraz Bożego Miłosierdzia, pędzla Adolfa Hyły. Sam odwiedził Łagiewniki dwukrotnie – w 1997 r. podczas swej VI pielgrzymki do Polski oraz w 2002 r. – podczas ostatniej – VIII wizyty w Ojczyźnie. Podczas ostatniej z wizyt, papież nazwał krakowskie sanktuarium „światowym centrum kultu Miłosierdzia”. Konsekrował tamtejszą nową świątynię i dokonał przy tej okazji uroczystego zawierzenia świata Bożemu Miłosierdziu. Był to akt pobożności osobiście zaprojektowany i przeprowadzony przez Jana Pawła II. Od tego momentu na całym świecie powstały liczne sanktuaria Bożego Miłosierdzia. Ustanowiono je na wszystkich kontynentach, a po kilka znajduje się m. in. w Argentynie, Brazylii, Chile, Ekwadorze, Hiszpanii, na Filipinach, we Francji, w Indiach, we Włoszech, w Meksyku, w Słowenii, w USA i oczywiście w Polsce. Papież Jan Paweł II oraz ks. Sopoćko, nazywani apostołami Bożego miłosierdzia, także zostali wyniesieni na ołtarze. Pierwszy, zmarły w 2005 r., został beatyfikowany w 2011 r., a kanonizowany w trzy lata później. Natomiast ks. Sopoćko, zmarłego w 1975 r., beatyfikowano w roku 2008. Kult Bożego Miłosierdzia pozostaje – obok kultu św. Jana Pawła II – prawdopodobnie najpoważniejszym polskim wkładem w rozwój dwudziestowiecznej pobożności katolickiej. dr hab. Paweł Skibiński Bibliografia: Św. Faustyna Kowalska, Diary of Saint Maria Faustina Kowalska: divine mercy in my soul, Kraków 2012. Ewa K. Czaczkowska, Siostra Faustyna. Biografia Świętej, Kraków 2012. Ewa K. Czaczkowska, Cuda świętej Faustyny, Kraków 2014. Ewa K. Czaczkowska, Papież, który uwierzył. Jak Karol Wojtyła przekonał Kościół do kultu Bożego Miłosierdzia, Kraków 2016. Ewa K. Czaczkowska, Kult Bożego Miłosierdzia 1938–2002, „Teologia Polityczna”, nr 10, 2018, s. 147-158. Grzegorz Górny, Janusz Rosikoń, Ufam. Śladami Siostry Faustyny. Warszawa 2009. Grzegorz Górny, Janusz Rosikoń, Ufający. Śladami bł. ks. Michała Sopoćki, Warszawa 2012. Jacek Grzybowski, Mistyczka i Ojczyzna. O narodowych i politycznych przesłaniach Dzienniczka św. s. Faustyny Kowalskiej, „Teologia Polityczna”, nr 10, 2018, s. 103-124. Maria Winowska, Prawo do Miłosierdzia. Posłannictwo siostry Faustyny, Paryż 1974. Fot. Św. Faustyna Kowalska, Wikipedia. PROROCTWA, WIZJE, CHARYZMATY ŚWIĘTEJ FAUSTYNY • Książka ☝ Darmowa dostawa z Allegro Smart! • Najwięcej ofert w jednym miejscu • Radość zakupów ⭐ 100% bezpieczeństwa dla każdej transakcji • Kup Teraz! • Oferta 13847526076BIOGRAFIA ŚW. FAUSTYNY KOWALSKIEJ - Wspomnienie liturgiczne 5 października Helena Kowalska urodziła się 25 sierpnia 1905 r. w rolniczej rodzinie z Głogowca k/Łodzi jako trzecie z dziesięciorga dzieci. Dwa dni później została ochrzczona w kościele parafialnym pod wezwaniem św. Kazimierza w Świnicach Warckich (diecezja włocławska). Nadano jej wówczas imię Helena. Kiedy miała siedem lat, po raz pierwszy usłyszała w duszy głos wzywający do doskonalszego życia. W 1914 r. przyjęła I Komunię świętą, a dopiero trzy lata później rozpoczęła naukę w szkole podstawowej. Mimo dobrych wyników uczyła się tylko trzy lata, potem musiała zrezygnować, aby pomagać matce w domu. W szesnastym roku życia opuściła dom rodzinny, by na służbie u zamożnych rodzin w Aleksandrowie, Łodzi i Ostrówku zarobić na własne utrzymanie i pomóc rodzicom. Przez cały czas bardzo pragnęła życia zakonnego, ale rodzicom powiedziała o swoich zamiarach dopiero w 1922 r. Ojciec jednak nie wyraził zgody, motywując odmowę brakiem pieniędzy na wyprawę wymaganą w klasztorach. W lipcu 1924 r., kiedy Helena z koleżankami uczestniczyła w zabawie w parku koło łódzkiej katedry, Pan Jezus przemówił do niej i polecił niezwłocznie pojechać do Warszawy i wstąpić do klasztoru. Helena postanowiła nie wracać do domu i postawić rodziców przed faktem dokonanym. O tym planie powiedziała tylko siostrze, z którą była, i pierwszym pociągiem przyjechała do Warszawy. Tu następnego dnia zgłosiła się do Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia przy ul. Żytniej. Musiała jednak jeszcze rok przepracować w Warszawie, aby odłożyć pieniądze na skromną wyprawę. 1 sierpnia 1925 r. została przyjęta do Zgromadzenia. Postulat odbywała w Warszawie, a nowicjat w Krakowie, gdzie w czasie obłóczyn zakonnych razem z habitem otrzymała imię Maria Faustyna. Od marca 1926 r. Bóg doświadczał siostrę Faustynę ogromnymi trudnościami wewnętrznymi; wiele przecierpiała aż do końca nowicjatu. W Wielki Piątek 1927 r. zbolałą duszę nowicjuszki ogarnął żar Bożej Miłości. Zapomniała o własnych cierpieniach, poznając, jak bardzo cierpiał dla niej Jezus. 30 kwietnia 1928 r. złożyła pierwsze śluby zakonne, następnie z pokorą i radością pracowała w różnych domach zakonnych, w Krakowie, Płocku i Wilnie, pełniąc rozmaite obowiązki. Zawsze pozostawała w pełnym zjednoczeniu z Bogiem. Jej bogate życie wewnętrzne wspierane było poprzez wizje i objawienia. W zakonie przeżyła 13 lat. 22 lutego 1931 r. po raz pierwszy ujrzała Pana Jezusa Miłosiernego. Otrzymała wtedy polecenie namalowania takiego obrazu, jak ukazana jej postać Zbawiciela, oraz publicznego wystawienia go w kościele. Mimo znacznego pogorszenia stanu zdrowia pozwolono jej na złożenie profesji wieczystej 30 kwietnia 1933 r. Później została skierowana do domu zakonnego w Wilnie. Na początku 1934 roku zwróciła się z prośbą do artysty-malarza Eugeniusza Kazimierskiego o wykonanie według jej wskazówek obrazu Miłosierdzia Bożego. Gdy w czerwcu ujrzała ukończony obraz, płakała, że Chrystus nie jest tak piękny, jak Go widziała. Dzięki usilnym staraniom ks. Michała Sopoćko, kierownika duchowego siostry Faustyny, obraz został wystawiony po raz pierwszy w czasie triduum poprzedzającego uroczystość zakończenia Jubileuszu Odkupienia świata w dniach 26-28 kwietnia 1935 r. Został umieszczony wysoko w oknie Ostrej Bramy i widać go było z daleka. Uroczystość ta zbiegła się z pierwszą niedzielą po Wielkanocy, tzw. niedzielą przewodnią, która - jak twierdziła siostra Faustyna - miała być przeżywana na polecenie Chrystusa jako święto Miłosierdzia Bożego. Ksiądz Michał Sopoćko wygłosił wówczas kazanie o Bożym Miłosierdziu. W 1936 r. stan zdrowia siostry Faustyny pogorszył się znacznie, stwierdzono u niej zaawansowaną gruźlicę. Od marca tego roku do grudnia 1937 r. przebywała na leczeniu w szpitalu na krakowskim Prądniku Białym. Wiele modliła się w tym czasie, odwiedzała chorych, a umierających otaczała szczególną modlitewną pomocą. Po powrocie ze szpitala pełniła przez pewien czas obowiązki furtianki. Starała się bardzo, by żaden ubogi nie odszedł bez najmniejszego choćby wsparcia od furty klasztornej. Wywierała bardzo pozytywny wpływ na wychowanki Zgromadzenia, dając im przykład pobożności i gorliwości, a zarazem wielkiej miłości. Chrystus uczynił siostrę Faustynę odpowiedzialną za szerzenie kultu Jego Miłosierdzia. Polecił pisanie Dzienniczka poświęconego tej sprawie, odmawianie nowenny, koronki i innych modlitw do Bożego Miłosierdzia. Codziennie o godzinie 15:00 Faustyna czciła Jego konanie na krzyżu. Przepowiedziała także, że szerzona przez nią forma kultu Miłosierdzia Bożego będzie zabroniona przez władze kościelne. Dzięki s. Faustynie odnowiony i pogłębiony został kult Miłosierdzia Bożego. To od niej pochodzi pięć form jego czci: obraz Jezusa Miłosiernego ("Jezu, ufam Tobie"), koronka do Miłosierdzia Bożego, Godzina Miłosierdzia (godzina 15, w której Jezus umarł na krzyżu), litania oraz święto Miłosierdzia Bożego w II Niedzielę Wielkanocną. W kwietniu 1938 r. nastąpiło gwałtowne pogorszenie stanu zdrowia siostry Faustyny. Ksiądz Michał Sopoćko udzielił jej w szpitalu sakramentu chorych, widział ją tam w ekstazie. Po długich cierpieniach, które znosiła bardzo cierpliwie, zmarła w wieku 33 lat - 5 października 1938 r. Jej ciało pochowano na cmentarzu zakonnym w Krakowie-Łagiewnikach. W 1966 r. w trakcie trwania procesu informacyjnego w sprawie beatyfikacji siostry Faustyny, przeniesiono jej doczesne szczątki do kaplicy Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach. S. Faustyna została beatyfikowana 18 kwietnia 1993 r., a ogłoszona świętą 30 kwietnia 2000 r. Uroczystość kanonizacji przypadła w II Niedzielę Wielkanocną, którą Jan Paweł II ustanowił wtedy świętem Miłosierdzia Bożego. Relikwie św. siostry Faustyny znajdują się w Krakowie-Łagiewnikach, gdzie mieści się sanktuarium Miłosierdzia Bożego odwiedzane przez setki tysięcy wiernych z kraju i z całego świata. Dwukrotnie nawiedził je również Jan Paweł II, po raz pierwszy w 1997 r., a po raz drugi - 17 sierpnia 2002 r., aby dokonać uroczystej konsekracji nowo wybudowanej świątyni w Krakowie-Łagiewnikach i zawierzyć cały świat Bożemu Miłosierdziu. Kult - Po dwudziestu siedmiu latach od śmierci siostry Faustyny, 21 października 1965 biskup Julian Groblicki rozpoczął w krakowskiej Kurii Metropolitarnej formalny Proces Informacyjny odnośnie życia i cnót siostry Faustyny. - 18 kwietnia 1993 została beatyfikowana przez papieża Jana Pawła II. - 30 kwietnia 2000 kanonizował ją również Jan Paweł II. Uroczystości odbyły się w Krakowie i w Rzymie. Wtedy też zostało ustanowione Święto Miłosierdzia Bożego. - 10 grudnia 2005 z inicjatywy arcybiskupa Władysława Ziółka została patronką Łodzi - W 1994 na na podstawie dziennika i zapisków powstał film fabularny Faustyna w reżyserii Jerzego Łukaszewicza, z Dorotą Segdą w roli tytułowej. Jej liturgiczne wspomnienie przypada 5 października. Dzienniczek Pisany latami jako proste świadectwo doświadczeń wewnętrznych Dzienniczek Faustyny należy do arcydzieł europejskiej literatury mistycznej. Przedstawia barwnie zewnętrzne fakty z życia (dorastanie do powołania, trudy życia klasztornego, cierpienia fizyczne), zwłaszcza jednak złożony rozwój duchowy Faustyny. Dzienniczek odsłania jej wizje Chrystusa, stany oschłości wewnętrznej, widzenie piekła, refleksje o Miłosierdziu Bożym jako nadziei dla świata. Fascynująco brzmią obszerne partie tekstu ujęte jako dialog z Chrystusem – zapis doznań mistycznych. Intymne obcowanie z Bogiem (aż po małżeństwo duchowe) staje się z czasem dla Faustyny jedyną treścią jej egzystencji. Dzienniczek pisany jest świetnym, plastycznym stylem i urzeka bogactwem polszczyzny u niewykształconej autorki. Należy do największych dzieł literatury polskiej dwudziestolecia międzywojennego. Tłumaczony był na wiele języków. Stanowi niewątpliwą inspirację dla znanej encykliki papieża Jana Pawła II Dives in Misericordia (1980) o Bogu „bogatym w Miłosierdziu”. W ikonografii św. Faustyna przedstawiana jest w czarnym habicie, w stroju swego zgromadzenia
Kult Miłosierdzia Bożego zaczął się rozwijać wkrótce po śmierci s. Faustyny w październiku 1938, zwłaszcza w latach II wojny światowej. Maleńkie modlitewniki z Koronką i reprodukcją obrazu Jezusa Miłosiernego, wydrukowane pod koniec życia s. Faustyny, w czasie okupacji były bardzo popularne. Jest wiele świadectw mówiących o
Która z cnót s. Faustyny była jej najmocniejszą stroną, a w której musiała się ćwiczyć, bo zachowywanie tej cechy wcale nie przychodziło jej łatwo?Zadaniem jej życia, które postawił przed nią Bóg, było przekazanie orędzia o Bożym miłosierdziu, które otrzymała w mistycznych objawieniach. Nie to jednak było powodem jej beatyfikacji, a potem kanonizacji, lecz życie w subiektywny ranking cech, które doprowadziły s. Faustynę Kowalską do wyniesienia na Faustyna była ambitna, ale – uwaga – nie w odniesieniu do spraw ziemskich. Była ambitna duchowo. Już od najwcześniejszych lat pragnęła zostać świętą. I to w okresie nowicjatu przyśniła jej się św. Tereska z Lisieux, s. Faustyna zapytała, czy i ona zostanie świętą. Odpowiedź była pozytywna, lecz s. Faustyna drążyła dalej: „Ale Tereniu, czy ja będę tak święta, jak ty, na ołtarzach? – A ona mi odpowiedziała: – Tak, będziesz święta jak ja, ale musisz ufać Panu Jezusowi”.Kierunkiem życia s. Faustyny było więc osiągnięcie uznanej przez Kościół świętości, do czego prowadzi świętość życia. Pracowała więc nad swoim charakterem, nad zdobyciem i utrwaleniem była jedna z najmocniejszych cnót s. Faustyny. Ufała Bogu, jak mówiła, na przepadłe, zdając się całkowicie na Jego wolę. Zawsze i we wszystkim. Bez granic. W zdrowiu i w chorobie, pomyślności i cierpieniu, w życiu i Bożemu słowu, objawieniom jej danym, zaufała orędziu o Bożym miłosierdziu. „Jezus jest dobry i pełen miłosierdzia, a choćby się ziemia usunęła spod stóp moich, nie przestanę Mu ufać” – do takiej ufności w Boże miłosierdzie zachęcała innych, najmocniej zaś dusze, które miłosierdzia Boga potrzebowały najbardziej. Ufność, która jest fundamentem całego nabożeństwa do Bożego miłosierdzia, była podstawą życia s. Faustyny. „Jezu, ufam Tobie” – to był program jej Faustyna była pokorna, choć zachowanie tej cnoty nie zawsze przychodziło jej łatwo. Musiała się w pokorze ćwiczyć i ćwiczyli ją też inni, gdyż było to częścią formacji zakonnej, gorzej, gdy starsze siostry – a tak bywało w wypadku s. Faustyny – ćwiczyły ją zanadto, co można przeczytać na łamach „Dzienniczka”.Pokory i posłuszeństwa uczył s. Faustynę także sam Jezus. Na przykład wtedy, gdy nakazywał jej informowanie sióstr przełożonych o objawieniach dotyczących Bożego miłosierdzia, choć wiedział, że one nie dadzą im tak działo się przez dwa lata. Siostra Faustyna z pokorą musiała także znosić dochodzące do niej pomówienia sióstr o fantazję, histerię, urojenia. Wyrazem pokory i posłuszeństwa było przyjmowanie przez s. Faustynę, bez żadnych zastrzeżeń (co nie dla wszystkich sióstr było tak oczywiste), częstych przenosin jej przez przełożone zgromadzenia z klasztoru do także:Uzdrowienia przez wstawiennictwo św. Faustyny. To są niezwykłe historie!4Miłość„Kiedy się w czym waham, jak postąpić, pytam się zawsze miłości, ona najlepiej doradza” – notowała w „Dzienniczku”. Miłość do Boga i ludzi była motorem życia s. Faustyny. To był powód wstąpienia do zgromadzenia zakonnego, w którym oddała swe życie zaś do ludzi przejawiała się głównie w trosce o zbawienie każdego człowieka. To dlatego starała się, aby orędzie o Bożym miłosierdziu trafiło do wszystkich, a szczególnie do tych, którzy nie wiedzą o miłości miłosiernej Boga albo nie mają już żadnej na nią nadziei. Za te osoby najbardziej się modliła – za żyjących, umierających i za zmarłych, cierpiących w 1934 r. spisała akt ofiarowania się za nawrócenie grzeszników, a szczególnie za tych, którzy stracili ufność w Boże miłosierdzie. Z miłości wynosiła biedakom, pukającym do furty klasztornej, jedzenie. Z miłości też przebaczała współsiostrom drobne i większe przykrości, których miłości i świętości s. Faustyny Kowalskiej są też liczne łaski i cuda, których po śmierci udziela była mężna i odważna. Wbrew negatywnym opiniom (części) przełożonych i wbrew nieprzychylnym komentarzom sióstr, przekazała Kościołowi orędzie o Bożym miłosierdziu, jakie dał jej Chrystus. Czyniła to ze wsparciem Jezusa, a potem także ks. Sopoćki, okupując to cierpieniem, co też mężnie siostrą drugiego chóru – niewykształconą, bez posagu, ale miała odwagę i siłę, by dyskutować o sprawach wiary z siostrami pierwszego chóru. Była gotowa jechać do Rzymu, do papieża, by starać się o ustanowienie w Kościele, zgodnie z życzeniem Jezusa, święta Bożego odwagę, by postawić wolę Boga ponad wolą rodziców, którzy sprzeciwiali się jej pragnieniu wstąpienia do zakonu. Wstąpiła więc wbrew ich woli, wyjeżdżając do Warszawy po tym, gdy w łódzkim parku ujrzała Jezusa pytającego, jak długo będzie Go jeszcze następnie siłę, by przez pół roku nie kontaktować się z rodziną, aby nie próbowali sprowadzić jej do domu. Miała odwagę i siłę, by iść za głosem powołania, które dał jej także:Siostra Faustyna miała stygmaty. Ale specyficzne i złączone z niezwykłymi darami
Z tego co wiem Nostradamus bardzo niewiele mówił o Polsce, były tylko dwie, czy trzy "zwrotki" wyraźnie wspominające o Polsce, sprawdziły się oprócz tej, która pewnie nawiązuje jeszcze do przyszłości: "Bóg sam będzie prześladował Kościół. Święte Kościoły zostaną splądrowane. Dziecko pozostawi matce tylko koszulę. Gościem Salve TV był Grzegorz Górny, dziennikarz, autor książki pt: Ufający. Śladami bł. ks. Michała Sopoćki. - Dzienniczek siostry Faustyny jest najbardziej poczytnym dziełem mistycznym w dziejach świata, a ten dzienniczek zawdzięczamy właśnie bł. ks. Michałowi Sopoćce - mówił Grzegorz Górny, dziennikarz, autor książki pt: "Ufający. Śladami bł. ks. Michała Sopoćki".- Jak się czyta jego życiorys do momentu, kiedy poznał s. Faustynę to jest to świadectwo życie pobożnego, pokornego, a jednocześnie pełnego inicjatyw, buzującego jak gejzer, kapłana - S. Faustyna miała takie wewnętrzne natchnienia, widziała go już wcześniej w jednej ze swoich wizji, dlatego kiedy go zobaczyła, wiedziała, że to jest on - Karolina Zaremba, Salve TV - Chrześcijańska Telewizja Internetowa Diecezji Warszawsko-Praskiej « ‹ 1 › » Krew Pana Jezusa we Mszy Św. przez kapłana ofiarowana zgasi płomienie czyśćcowe…. O jakże szczęśliwi, którzy za żywota pamiętają, aby się tu nie dostali. Zachowują przykazanie Boskie i Kościelne, unikają grzechów, spełniają dobre uczynki, odbywają często Spowiedź, słuchają Mszy Św. i nauk w kościele, dają jałmużny